بهترین اشعار برای تو که نیستی
به شانه هایم زدی تا تنهاییم را تکانده باشی. به چه دل خوش کردی؟ تکاندن برف از شانه های آدم برفی
قلم بدست گرفت و کشید همراهم کسی به نام من از ساعت جهان گم شد همان دقیقه که پیدا شدی سر راهم قبول دارم - تقصیر سربزیری توست اگر رسید به آن سیب دست کوتاهم پر از ظرافت و زیبائی زنی - اما تورا بخاطر این چیزها نمی خواهم به کاسه کلمات زمین نمی گنجی برای درک تو درمانده است دنیا هم تو دوست داری شهر مرا و معتاد است به کفش های تو پس کوچه های اینجا هم مهدی فرجی شوق پر کشیدن است در سرم قبول کن دل شکسته ام اگر نمی پرم قبول کن اینکه دور دور باشم از تو و نبینمت جا نمی شود به حجم باورم قبول کن گاه پر زدن در آسمان شعرهات را از من - از منی که یک کبوترم قبول کن در اطاق رازهای تو سرک نمی کشم بیش از آنچه خواستی نمی پرم قبول کن قدر یک قفس که خلوتت بهم نمی خورد گاه نامه می برم - می آورم - قبول کن پاکم آنقدر که آسمان صاف تيرماه با تو چشم پاک يک برادرم - قبول کن هی نگو که عشقمان جداست شعرمان جداست بی تو من نه عاشقم نه شاعرم قبول کن آب ... وقتی آب این قدر گذشته از سرم من نمی توانم از تو بگذرم قبول کن مهدی فرجی چقدر خاطره داریم با مرور از هم دو ریل در دو مسیر مخالفیم و بهم نمی رسیم بجز لحظه ی عبور از هم تو من ، تو من ، تو منی ، من تو ، من تو ، من تو شدم اگر چه مرگ جدامان کند به زور از هم نه ، تن نده پری من ! تو ورد ها بلدی بخوان که پاره شود بند های تور از هم نه ، مثل ریل نه ... فکر دوباره آمدنیم شبیه عقربه ها لحظه ی عبور از هم مهدی فرجی رویا شوی امید محال خودم شوی لرزید دستهایم و سرگیجه ام گرفت آوردمت دلیل زوال خودم شوی یا در دلم شناور یا بر تنم روان ماهی و ماه حوض زلال خودم شوی هر روز بیشتر به تو نزدیک می شوم چیزی نمانده است که مال خودم شوی حالا تو چشمهای منی ابر شو ببار تا قطره قطره گریه به حال خودم شوی عاشق نمی شوی سر این شرط بسته ام نه ... حاضرم ببازم و مال خودم شوی مهدی فرجی سرت که درد نمی آید از سوالاتم؟ مرا ببخش که این قدر بی مبالاتم چطور این همه جریان گرفته ای در من و مو به موی تو جاریست در خیالاتم؟ بگو به من که همان آدم همیشگی ام؟ نه... مدتیست که تغییر کرده حالاتم چقدر مانده به وقتی که مال هم بشویم؟ درست از آب درآیند احتمالاتم تو محشری به خدا، من بهشت گم شده ام تو اتفاق می افتی، من از محالاتم چقدر ساکتی و من چقدر حرف زدم دوباره گیج شدی حتما" از سوالاتم دلم گرفته اگر زنگ می زنم گاهی مرا ببخش که این قدر بی مبالاتم مهدی فرجی چیزی نگو دزدانه و شیرین تماشا کن بنشین و مثل دختری سنگین تماشا کن یک کاروانِ خیس ِابریشم همین حالا از زیر چشم م رفت سمت چین تماشا کن! بر شانه ات نگذاشتم سر با خودم گفتم آن قله ها را از همین پایین تماشا کن آن آبشاری را که از قوس کمرگاهش جاری ست نافرمان و بی تمکین تماشا کن مرد خدا را هر اذانِ صبح در کافه ای چشم های کافرِ بی دین! تماشا کن "من مانده ام مهجور از او بیچاره و رنجور " من قرن ها رنج ام در این تضمین تماشا کن چون بشکنم عکس تو در هر تکه ام پیداست باور نداری بشکن و بنشین تماشا کن مهدی فرجی باز کن در را دوچشم پر شراب آورده ام از سر کوه بلند تاک آب آورده ام آنقَدَر داغم که آتش نيست....نورم را ببين! شعله را پايين بکش من آفتاب آورده ام ميزهايت را به چای تيره نازيبا نکن خمره ای آبستنِ سرخيٌ ناب آورده ام پلکها را میپراند، چشمها را می بَرد داروی بيداری و جادوی خواب آورده ام سوره هايم جامها وآيه هايم جرعه هاست وحی نازل از ازل دارم کتاب آورده ام قهوه چی!ديوانه ميگويی به من اما مگر ـ حال تو خوب است و من حال خراب آورده ام بد حسابی کرده ام ،دستم ولی امشب پُر است صبر کن لب تر کنم حرف حساب آورده ام من سرم داغ است و مستی در دلم قُل ميزند جام آتش روی قليان شراب آورده ام باز کن...من خنده های مشتريهای تو را پشت در با گريه ساعتهاست تاب آورده ام... مهدی فرجی رسید نامه ی سنگت چه ناگهان به پرم هنوز چشم به راهم که باز لطف کنی هنوز منتظر نامه های سنگ ترم بهار آمد -ماندم- پرنده ها رفتند پرنده ها که بیایند راهی سفرم بلا که همیشه بد نیست راستی دیدی تو آن بلای قشنگی که آمدی به سرم من و تو ما شده بودیم اگر نفهمیدیم منم که می گذری یا تویی که می گذرم مهدی فرجی بین رسیدن و نرسیدن گذاشتی یک آسمان پرندگی ام دادی و مرا در تنگنای از تو پریدن گذاشتی وقتی که آب و دانه برایم نریختی وقتی کلید در قفس من گذاشتی امروز از همیشه پشیمان تر آمدی دنبال من بنای دویدن گذاشتی من نیستم... نگاه کن این باغ سوخته تاوان آتشی ست که روشن گذاشتی گیرم هنوز تشنه حرف توام ولی گوشی مگر برای شنیدن گذاشتی؟! آلوچه های چشم تو مثل گذشته اند اما برای من دل چیدن گذاشتی؟ حالا برو برو که تو این نان تلخ را در سفره ای به سادگی من گذاشتی مهدی فرجی دام بگذاری اسیرم؛ دانه میخواهی چه کار ؟ تا ابد دور تو میگردم، بسوزان عشق کن ای که شاعر سوختی، پروانه میخواهی چکار ؟ مردم از بس شهر را گشتم یکی عاقل نبود راستی تو این همه دیوانه میخواهی چه کار ؟ مثل من آواره شو از چاردیواری در آ در دل من قصر داری، خانه میخواهی چه کار ؟ خرد کن آیینه را در شعر من خود را ببین شرح آن زیبایی از بیگانه میخواهی چه کار ؟ شرم را بگذار و یک آغوش در من گریه کن گریه کن پس شانه ی مردانه میخواهی چه کار ؟ مهدی فرجی آخ... تا می‌بینمت یک جور دیگر می‌شوم با تو حس شعر در من بیشتر گل می‌کند یاسم و باران که می‌بارد معطر می‌شوم در لباس آبی از من بیشتر دل می‌بری آسمان وقتی که می‌پوشی کبوتر می‌شوم آنقَدَرها مرد هستم تا بمانم پای تو می‌توانم مایه‌ی ـ گهگاه‌ـ دلگرمی شوم میل، میل توست، امّا بی تو باور کن که من در هجوم بادهای سخت، پرپر می‌شوم مهدی فرجی از وبلاگ زیبایی عشق به سکوته نه فریاد باز در چشم رس دیده‌ی پر سوی منی تا ابد گر چه عزیزی ولی از یاد نبر چشم من باشی، در سایه ابروی منی در غمم رفته‌ای و با خوشی‌ام آمده‌ای چه کنم؟ خوی تو این است پرستوی منی چشم بادامی و شیرین و خوش و بانمکی چینی و تازی و ایرانی و هندوی منی گوش تا گوش به صحرا بخرام و نهراس شیرها خاطرشان هست که آهوی منی مهدی فرجی
برچسب‌ها: مهدی فرجی
برچسب‌ها: مهدی فرجی
برچسب‌ها: مهدی فرجی
برچسب‌ها: مهدی فرجی
برچسب‌ها: مهدی فرجی
برچسب‌ها: مهدی فرجی
برچسب‌ها: مهدی فرجی
برچسب‌ها: مهدی فرجی
برچسب‌ها: مهدی فرجی
برچسب‌ها: مهدی فرجی
برچسب‌ها: مهدی فرجی
برچسب‌ها: مهدی فرجی