بهترین اشعار برای تو که نیستی
به شانه هایم زدی تا تنهاییم را تکانده باشی. به چه دل خوش کردی؟ تکاندن برف از شانه های آدم برفی
عاقل کیه؟ جونور کامل کیه؟ واسطه نیار، به عزتت خمارم حوصله‌ی هیچ کسی رو ندارم کفر نمی‌گم، سوال دارم یک تریلی محال دارم تازه داره حالیم می‌شه چی‌کاره‌ام می‌چرخم و می‌چرخونم ٬ سیاره‌ام ! تازه دیدم حرف حسابت منم طلای نابت منم تازه دیدم که دل دارم، بستمش ! راه دیدم نرفته بود ، رفتمش جوونه‌ی نشکفته رو ، رستمش ویروس که بود حالیش نبود ، هستمش جواب زنده بودنم مرگ نبود؛ جون شما بود؟ مردن من مردن یک برگ نبود؛ تو رو به خدا بود؟ اون همه افسانه و افسون ولش؟ این دل پر خون ولش؟ دلهره‌ی گم کردن گدار مارون ولش؟ تماشای پرنده‌ها بالای کارون ولش؟ خیابونا، سوت زدنا، شپ شپ بارون ولش؟ دیوونه کیه؟ عاقل کیه؟ جونور کامل کیه؟ گفتی بیا زندگی خیلی زیباست؛ دویدم ! چشم فرستادی برام تا ببینم؛ که دیدم ! پرسیدم این آتش بازی تو آسمون معناش چیه؟ کنار این جوب روون معناش چیه؟ این همه راز، این همه رمز این همه سر و اسرار معماست؟ آوردی حیرونم کنی که چی بشه؟ نه والله! مات و پریشونم کنی که چی بشه؟ نه بالله! پریشونت نبودم؟ من ، حیرونت نبودم؟ تازه داشتم می‌فهمیدم که فهم من چقدر کمه اتم تو دنیای خودش حریف صد تا رستمه گفتی ببند چشماتو وقت رفتنه انجیر می‌خواد دنیا بیاد، آهن و فسفرش کمه چشمای من آهن انجیر شدن حلقه‌ای از حلقه‌ی زنجیر شدن . . . عمو زنجیر باف ، زنجیرتو بنازم چشم من و انجیرتو بنازم چشم من و انجیرتو بنازم . . . نه به دستی ظرفی را چرك می كنند نه به حرفی دلی را آلوده تنها به شمعی قانعند و اندكی سكوت... حسین پناهی ارسالی از سحر آریایی عزیز با وبلاگ "جاده خیس" چون من که آفریده ام از عشق جهانی برای تو حسین پناهی درد جان فرسای دگردیسی جهان است بر جان هنر ، تا از کرم کور بی دست و پا پروانه ای بسازد هزار رنگ ! حسین پناهی ازکتاب نمی دانم ها فقط آلزایمر داشت بی خودی شلوغش کرده بودند که از خواب بیدار شود! حسین پناهی حدود سه نصفه شب است چشم می بندم تا مبادا چشمانت را از ياد برده باشم و طبق عادت كنار پنجره می روم سوسوی چند چراغ مهربان وسايه های كشدار شبگردانه خميده و خاكستری گسترده بر حاشيه ها و صدای هيجان انگيز چند سگ و بانگ آسمانی چند خروس از شوق به هوا می پرم چون كودكی ام و خوشحال كه هنوز معمای سبز رودخانه از دور برايم حل نشده است آری! از شوق به هوا می پرم و خوب می دانم سالهاست كه مرده ام حسین پناهی می دانی؟ یک وقت هایی باید روی یک تکه کاغذ بنویسی تـعطیــل است! و بچسبانی پشت شیشه ی افـکارت باید به خودت استراحت بدهی دراز بکشی دست هایت را زیر سرت بگذاری به آسمان خیره شوی و بی خیال ســوت بزنی در دلـت بخنــدی به تمام افـکاری که پشت شیشه ی ذهنت صف کشیده اند آن وقت با خودت بگویـی : بگذار منتـظـر بمانند ! حسین پناهی تقدیم به مرضیه عزیز با كيف و با كلاهی كه بر هوا بود چيزی دزديدی؟ - مادرش پرسيد - دعوا كردی باز؟ - پدرش گفت - و برادرش كيفش را زير و رو می كرد به دنبال آن چيز كه در دل پنهان كرده بود تنها مادربزرگش ديد گل سرخی را در دست فشرده كتاب هندسه اش و خنديده بود حسین پناهی هیچ وقت نقاش خوبی نخواهم شد امشب دلی کشیدم شبیه نیمه سیبی که به خاطر لرزش دستانم در زیر آواری از رنگ ها ناپدید ماند حسین پناهی در آیینه دار و ندار خویش را مرور می کنم این خاک تیره این زمین پاپوش پای خسته ام این سقف کوتاه آسمان سرپوش چشم بسته ام اما خدای دل در آخرین سفر در آیینه به جز دو بیکرانه کران به جز زمین و آسمان چیزی نمانده است گم گشته ام ‚ کجا ندیده ای مرا ؟ حسین پناهی مادر بزرگ گم کرده ام در هیاهوی شهر آن نظر بند سبز را که در کودکی بسته بودی به بازوی من در اولین حمله ناگهانی تاتار عشق خمره دلم بر ایوان سنگ و سنگ شکست دستم به دست دوست ماند پایم به پای راه رفت من چشم خورده ام من چشم خورده ام من تکه تکه از دست رفته ام در روز روز زندگانی ام حسین پناهی
حسین پناهی
برچسب‌ها: حسین پناهی
برچسب‌ها: حسین پناهی
برچسب‌ها: حسین پناهی
برچسب‌ها: حسین پناهی
دیروز
او فقط فراموش کرده بود
برچسب‌ها: حسین پناهی
برچسب‌ها: حسین پناهی
برچسب‌ها: حسین پناهی
برچسب‌ها: حسین پناهی
برچسب‌ها: حسین پناهی
برچسب‌ها: حسین پناهی
برچسب‌ها: حسین پناهی